انقلاب‌های صنعتی و تمدن‌ساز از تحول اساسی در چند عامل ایجاد شده‌اند که مهمترین آنها شیوه‌های جابجایی، ارتباط و انرژی است، هر زمان تغییرات بنیادین و فناورانه در این عوامل بوجود آمده زندگی بشر وارد دوره تمدنی جدیدی شده است، بنابراین عقب ماندن از توسعه در صنعت حمل و نقل تاثیرات منفی چند لایه و عمیقی دارد و جبران برنامه‌ریزی اشتباه در این حوزه بسیار دشوار و گران است، از طرفی گره خوردن آلودگی هوا به عنوان بزرگترین معضل پایتخت به موضوع حمل و نقل و نقش گروه‌های مختلف عمومی حمل‌و‌نقل در تشدید پاندمی کرونا، اهمیت پرداختن به حوزه حمل و نقل را دوچندان نموده است، اما مدیریت شهری غیر از تلاش برای تامین بودجه مترو و پیگیری از دولت برای نوسازی ناوگان اتوبوس و تاکسی و رتق و فتق امور جاری چه اقدام آینده‌نگرانه‌ای در پایتخت انجام داده است؟

از جمله کارهایی که باید به آن بپردازیم برنامه‌ریزی برای حضور واقعی فناوری در سیستم حمل و نقل تهران است و برای اینکه موضوع در سطح کارهای نمایشی باقی نماند باید انعکاس این جهت‌گیری را در بودجه ببینیم و از ابزارهای نظارتی شورای شهر حداکثر استفاده را انجام دهیم.  

استفاده از فناوری برای مدیریت، کنترل، برنامه‌ریزی و تصمیم‌سازی در سیستم حمل و نقل تهران و کاهش حداکثری تقاضای سفر از جمله این اقدامات می‌باشند و از طرفی بسترسازی و فراهم نمودن امکان پذیرش وسایل نقلیه برقی از وظایف مدیریت شهری است.

در زمینه جذب سرمایه بخش خصوصی در حوزه حمل و نقل و زیرساخت با توجه به مزایایی که در مدل‌های مشارکت عمومی - خصوصی ( ppp )وجود دارد و محدودیت جدی بودجه شهرداری تهران نیز باید بسترسازی صورت پذیرد از جمله اینکه مانند شهرهای موفق در این زمینه، شورا سالانه نرخ‌های اقتصادی معادل برای آلودگی هوا، آلودگی صوتی، وقت شهروندان، استهلاک، سلامت روانی شهروندان و ... تعیین نماید تا امکان ارزیابی اقتصادی پروژه‌های زیرساختی شهر فراهم شود و به این ترتیب بسیاری از پروژه‌ها که ممکن است در ظاهر دارای توجیه مالی نباشند، برای مدیریت شهری توجیه پذیر خواهد شد و می‌توان با استفاده از مدل‌های صحیح مشارکت و انجام حمایت‌های منطقی از سرمایه‌گذار ، سرمایه‌های بخش خصوصی را در این بخش به جریان انداخت.